‘…een totaalspektakel waarin hij alles verweeft wat hem zo geliefd maakt als vertolker van vooral oude akoestische blues, gemixt met fraaie eigen nummers en tot een geheel versmolten via van sprankelende humor barstende, verfijnde commentaren en pittige short stories.’

Guy Davis is na anderhalf jaar nog eens in onze lage landen voor een reeks optredens in noord en zuid. Zijn passage is telkens als het weerzien van een oude vriend en… hé? Dat is hij eigenlijk ook wel, want naast zijn kwaliteiten als entertainer, valt zijn warmmenselijkheid op. In O.C. De Kleine Beer in Beernem ging op maandag 11 november de toer van start met naar goede gewoonte een totaalspektakel waarin hij alles verweeft wat hem zo geliefd maakt als vertolker van vooral oude akoestische blues, gemixt met fraaie eigen nummers en tot een geheel versmolten via van sprankelende humor barstende, verfijnde commentaren en pittige short stories. Hij mag er dan 67 zijn, zijn dynamisme zonder enige reserve zijn die van een prille twintiger. Guy Davis storms the heavens!

Guy is een country blueszanger, gitarist en banjospeler, en tevens acteur in films en op de planken (voor dat laatste schreef hij overigens ook al zelf werk) Zijn twee beroepen lopen in mekaar over: in het theater speelt hij soms rollen die te maken hebben met blues (zo kroop hij ooit al in de huid van Robert Johnson en Sonny Terry) en bij optredens laat hij zijn theatrale techniek de vrije loop. Davis groeide op in de regio van New York, maar leerde de deep south en de wederwaardigheden van de zwarten in het landelijke zuiden kennen via de verhalen van ouders en vooral grootouders. Hij leerde zichzelf gitaar spelen, pikte finger picking onderweg op en maakte kennis met de banjo in summer camp bij John Seeger, de broer van de legendarische Pete Seeger, één van Guy’s rolmodellen. Hij trad later trouwens op met grote Pete. Zijn live reputatie groeide snel o.a. via live-cd ‘Stomp Down Rider’ (eigenlijk zijn eerste echte cd; 1995)

De blues bleef altijd centraal in Davis’ muzikale werk, vooral de good time blues, zij die danste op het verdriet van de arme drommels, uitvoerders zowel als toehoorders. Zo ontwikkelde Guy Davis tot een artiest die je gerust mag plaatsen naast reuzen als Keb’ Mo’ en Eric Bibb. Bij eerdere generaties denk je aan Sonny Terry & Brownie McGhee, met wier muziek Davis ook al een sterke band heeft. Het leverde Davis de bewondering op van zowat alle groten in de Amerikaanse muziek en hij werkte samen met Dr. John, Taj Mahal, Bonnie Raitt… en ga zo maar door.

Zo’n gigant stond er dus in Beernem, maar al is De Kleine Beer geen Madison Square Garden, Guy voelt zich overal thuis en hij vloog er meteen in met een ronkende versie van ‘Spoonful’, in een versie dicht bij die van Howlin’ Wolf. De blueskraker is eigenlijk van Willie Dixon die vele grote bluespioniers van schitterende songs voorzag (denk nog maar aan ‘Hoochie Coochie Man’, ‘Little Red Rooster’ of ‘I Just Want To Make Love To You’) De meesten onder ons kennen de immens populaire versie van ‘Spoonful’ door Cream. In elk geval een feilloze start, ondanks zijn jet lag (‘Too many airplanes’ gaf hij aan) Davis ging door op zijn elan en gaf het volle pond in twee lange sets waar hij achteraf nog een pakje encores bovenop legde, verheugd om de fijne reacties van dit receptieve publiek, dat zich overigens uitputte in de door Davis handig gestuurde zangkoren.

We lopen niet de setlist af. Er is zoveel te ontdekken in zijn optredens dat we de pret niet willen drukken voor de komende optredens. Overigens heeft Guy zo’n brede back catalogue dat hij een volgende keer wel eens heel nieuw blik parelende blues kan opendoen. Daarom slechts een tipje van de sluier. De vele helden uit het verleden kregen hun passende eerbetoon, zoals Reverend Robert Wilkins (‘That’s No Way To Get Along’), Sleepy John Estes (onder meer ‘Drop Down Mama’), Blind Willie McTell (bloedmooie uitvoering van ‘Statesboro Blues’, zoveel fijner en kleurrijker dan de vele hardrock versies van latere jaren), Muddy Waters (‘My Eyes Keep Me In Trouble’) Maar ook de onvermijdelijke Bob Dylan deiende zich aan met een traag en gevoelig gebracht ‘Just Like A Woman’. Nog om ondersteboven van te zijn: Guy gaf een staaltje van hoe een Sonny Terry routine klonk. Het is exact tien jaar geleden dat hijzelf het originele stuk van Sonny, daterend van 1947, bracht in het Finian’s Rainbow theater op Broadway: als je dit hoort, wens je erbij geweest te zijn… (*)
Dat was vuurwerk, maar het kan ook erg gevoelig: hij brengt een mijmerende uitvoering van ‘Watch Over Me’, de song die hij schreef voor zoonlief. Toen het ventje ouder werd, hield pa op hem te spelen. Maar ‘het onheil’ was geschied: nu begon zijn zoon de zong te zingen… en viel pa parmantig is slaap. Humor en emotie in één. Over de rest van het eigen werk kunnen we kort zijn: de gespeelde songs zijn wel opgenomen maar nog niet uitgebracht. Eén ding is zeker: die cd zal knallen. Eén merkwaardige murder ballad moeten we toch aanstippen: Guy schreef ‘Sugarbelly’ op basis van wat zijn familie hem vertelde. Die informatie ligt zo gevoelig dat hij de materiële omstandigheden aangepast heeft, al liggen de feiten dan in het verleden. Het lot van de jonge, bloedmooie Sugarbelly vertelt Guy op een aangrijpende manier, krop in de keel.

Tegen het einde van de avond aan gaan de remmen meer en meer los. Vooral een bepaalde bewoner van een groot wit huis in Washington D.C. krijgt er op alle mogelijke manieren van langs. Guy spaart de arme ma niet en dipt hem in potten met satire en vitriool. Eén merkwaardig bisnummer is ‘Kisses Sweeter Than Wine’ dat The Weavers populair maakten in 1950. Die Weavers waren onder anderen folksingers Pete Seeger en Lee Hays. Zij schreven deze meezinger… maar het ging wel terug op een song van Leadbelly, nog zo’n pionier die incontournable is. Tja, een Guy Davis concert schenkt je een snoepreis door het wonderlijke land van blues en folk. De man is nog tot 25/11 (Missy Sippy Gent) en 26/11 (Der Aa Theater Groningen) in onze contreien.

Antoine Légat.

(*) Guy Davis’ voorlopig meest recente cd is ‘Sonny & Brownie’s Last Train – A Look Back At Brownie McGhee And Sonny Terry‘, opgenomen samen met de Italiaanse harmonicavirtuoos Fabrizio Poggi.

Foto's © Karin Lippens